ROZDZIAŁ 2

EXILE ATSUSHI - 青い龍

。 花 。 花 。 花 。

- Wstawaj.

Do moich uszu doleciał pomruk, przerywając dosyć spokojny sen. Przez chwilę nie rozumiałem gdzie jestem, dlatego też nie spieszyło mi się z podniesieniem.

- Wstawaj!

Dopiero kiedy usłyszałem warknięcie, zerwałem się do siadu, a że miałem zasłonięte oczy, uderzyłem głową o ścianę. Chyba... o ścianę. 

Boże, już pamiętam. Wszystko wróciło jak bumerang. Nie dam rady... Jeśli nic się nie zmieni, oszaleję w tym miejscu. Właśnie... Gdzie ono jest ? Jakieś podziemie czy jak? I ile czasu już minęło? Przez częste utraty przytomności nie jestem w stanie tego dokładnie określić. Szlag.

- Dobrze. Siadaj. - zawahałem się, więc nie zrobiłem tego co powiedział. No jak? Nie widziałem krzesła, ziemi... - Siadaj mówię. - pchnął mnie na dół, aż boleśnie poczułem pod pośladkami drewniane siedzisko. 

Bałem się, cholernie. Miałem mnóstwo pytań, ale... Nawet w filmach ci, którzy je zadawali dość szybko żegnali się z tym światem, a ja nie miałem jeszcze zamiaru. Wciąż utrzymywałem nadzieję, że moja rodzina zechce mnie jakoś odkupić, o ile w ogóle istnieje taka możliwość... Jak na razie wiem tylko tyle, że zostałem porwany, związany, pozbawiony ruchów, przebrany w coś dziwnie przylegającego i oczywiście pobity.

- A teraz słuchaj uważnie, bo nie będę się powtarzał. Jeśli czegoś nie zapamiętasz, zostaniesz ukarany. A kto wie? - tutaj usłyszałem nieprzyjemny śmiech - Może u mnie kara równa się śmierci?

- Proszę... Ja... Ja tylko chciałbym... - nawet nie wiem kim on jest.

- Zamknij się. - mężczyzna przesunął czymś po podłodze, aż zaświszczało, a mnie przeszły dreszcze - Posłuchaj no. Na razie to ja zadaję pytania, a ty na nie odpowiadasz. Jak nie mówię, że możesz się odezwać, to siedzisz cicho, choćby się waliło i paliło. Zrozumiano?

Pokiwałem grzecznie głową, bojąc się przebywania w jego obecności. Nawet nie wiem co mam myśleć. wszystkiego jest za dużo, a jednocześnie za mało odpowiedzi. Całe ciało mnie boli, chyba najbardziej twarz?

- Od dzisiaj nazywasz się Hajime Kasayama i nienawidzisz Kesshō. Twój wiek jest mało istotny, nikt nie musi go znać. Nie masz rodziny, zainteresowań, ani marzeń. Twoim celem jest ochrona twojego nowego właściciela. Twoim obowiązkiem jest oddać nawet za niego życie. A jestem nim ja. To, co powinieneś wiedzieć, to moje imię. Ryunosuke. Jako pierwsze i ostatnie ma zostać w twojej głowie. Będzie z tobą już przez całe życie. - usłyszałem, jak coś metalowego turla się bodajże po stole - Należysz do Kuroi Karasu. Jesteś niczym innym jak narzędziem w moim ręku. Nie znaczysz nic więcej, jesteś małym okruchem, który można tylko zamieść lub przerzucić na inne śmieci.

Zapowietrzyłem się, kiedy prawdziwe słowa wbijały mi się w klatkę piersiową. Niewiele rozumiałem, chociaż bardzo uważnie go słuchałem. Zestresowany karą, starałem się zapamiętać szczegóły dotyczące nowego... mnie? Nie zostanę zabity... Przynajmniej nie na razie... Hahaha, mam się cieszyć? Nie, chyba wolę płakać.

- Jak się nazywasz?

- Dlacze... - dostałem czymś twardym po zębach, aż syknąłem, zaciskając natychmiast wargi.

- Więc?

- Hajime... Ka... Kasayama... - prawie że szepnąłem. Zdawało mi się jakbym czuł skrawki kości na języku.

- Wiek.

- Nie ma...

- Zainteresowania.

- Nie ma.

- Kogo nienawidzisz?

- Kesshō.

- Twoja rodzina?

- Nie mam.

- Twój obowiązek?

- Chronić właściciela... - moje gardło z każdym słowem coraz mocniej się zaciskało, nie mogłem z łatwością wymawiać zwykłych wyrazów.

- Należysz do...?

- Kuroi Karasu.

- Gdzie jesteś?

- ...

Nie odpowiedziałem, ponieważ z tego co pamiętałem, nie wspomniał o takiej informacji. Gorąc uderzył mi do serca, a w wyobraźni widziałem wściekłość za błędne zdanie. Nazywam się Hajime Kasayama, nic nie jest ważne, śmieć, a moim panem jest Ryunosuke... Właściciel...

- Zapamiętaj sobie jedno dzieciaku. - brunet przyciągnął mnie do siebie za ubranie, zaciskając mocno palce tuż pod moją szyją - Służysz tylko i wyłącznie mi. Rozkazy dostajesz bezpośrednio ode mnie i tylko ich słuchasz. Dobrze ci radzę zapisać tę informację gdzieś głęboko. Wstawaj.

Zachwiałem się na nogach, dlatego złapałem się krzesła, z którego wstawałem. Poczułem uderzenie pod kolanami, przez które niestety upadłem.

- Podnoś się, szybciej! Mówiłem coś 'podeprzyj się o krzesło' ? Nie!

- Przepraszam... - szepnąłem spinając mięśnie z promieniującego bólu.

- Wstań. - rozkazał, a ja posłusznie wykonałem jego polecenie, chociaż kończyny cholernie mi się uginały - A teraz na podłogę.

Gdy dosłownie runąłem na posadzkę, zacisnąłem powieki, gdyż stuknąłem w nią kolanami, od których przeszedł mnie nieprzyjemny prąd. Ryunosuke rzucił mi coś na ziemię, po czym odsunął się od kilka kroków i prawdopodobnie usiadł. Słyszałem szelest ubrań, więc to chyba to...

- Jedz. Masz jakoś wyglądać. Jak będziesz posłuszny, nie będzie tak źle. Jak się nie dostosujesz, cóż. Sam odpowiedz sobie na to pytanie. 

Po omacku zacząłem szukać tego, co przecież tutaj spadło! Martwiąc się, że moje poszukiwania trwają zbyt długo, poczułem ulgę, gdy złapałem za coś sztywnego oraz hałaśliwego. Po opakowaniu wywnioskowałem, że muszę to otworzyć poprzez rozcięcie folii. Wyciągnąłem z paczki długą pałeczkę? Nakierowałem ją na usta, po czym odgryzłem spory kawałek. Byłem potwornie głodny, ale szybko mi przeszło. Wołowina.

Zamarłem, natomiast w moim przełyku nagle pojawił się zacisk. Nie cierpię wołowiny, nie ważne jakbym bardzo chciał ją zjeść, mam odruchy wymiotne. 

- Co jest? Jedz.

Na ten ton przełknąłem z bólem mięso, natychmiast zaczynając kaszleć. Nie, Tenshin, musisz to zjeść, przecież on cię zaraz może za to zabić...

- Tak, właśnie tak masz to jeść. Szybciej. Masz minutę.

Jak dziki wpychałem sobie ogromne kawałki do buzi,  byleby tylko jak najprędzej i najwięcej wcisnąć w siebie tego obrzydlistwa. To smakuje po prostu jak krew. Stara, zaschnięta, z jakąś skorupą, która nieprzyjemnie drapała w krtani. Na końcu mojego zmagania zakrztusiłem się z niesmaku, przez co zasłoniłem dłonią swoje usta, zbliżając się do ziemi.

- Dosyć tego. - wielkolud podniósł się do pozycji pionowej i podchodząc bliżej, przyłożył mi w plecy - Nie chcesz jeść? Dobrze. Może oduczysz się wybrzydzania. Jesz to, na co ja mam ochotę. 

- W-wybacz... Proszę...

- Oooh, zamknij się. - przewrócił oczami, a także kopnął mój bok, od razu ciągnąc mnie za materiał do ściany.

Nie użył zbyt wiele siły, jednak to w zupełności wystarczyło, abym po spotkaniu z tynkiem nie mógł się podnieść. Nie mogę... Jestem przerażony całą sytuacją, a jednocześnie mam ochotę napluć mu na twarz. Taa, gdybym jeszcze chociaż ją widział... Moja jest w opłakanym stanie, czuje nabrzmiałą skórę, która wręcz płonie...

。 花 。 花 。 花 。

Ej... Gdzie ja jestem? Bardzo chce mi się spać, ale nie mogę. Przecież nikt mi nie pozwolił, hahaha... W brzuchu mi burczy, sam się skręca, dawno niczego nie jadłem... Niedobrze mi od mięsa, którego od zawsze nie trawiłem. Heh.

Mamo, tato, bracia, siostro. Nie cierpię przebywania w waszym towarzystwie. Zawsze czułem się jak ta czarna owca, ale... Nie rozumiem was. Dlaczego tak bardzo chcecie przejmować ten interes? Czy nie chcecie założyć swoich firm albo zaryzykować i żyć na krańcu biedy? Albo... Albo przynajmniej moglibyście robić to w inny sposób. A wy... Wszyscy jesteście tacy sami. Nawet teraz, kiedy jestem w takiej sytuacji... Może i jestem idiotą, ale nie byłbym w stanie poprosić was o pomoc. Pewnie musiałbym to spłacać do końca życia...

Trzask drzwi sprawił, że wyleciałem poza tory letargu. Powolne, wręcz taneczne kroki napędzały bicie mojego mięśnia sercowego.

Dobra, cofam to, co powiedziałem. Błagam, wyciągnijcie mnie stąd, będę harował nawet dniami i nocami! Nie chcę tu być, to straszne bać się o swoje życie w każdej chwili. Nie rozumiem po co to wszystko, dlaczego właśnie ja... Byłem aż tak zły? Rozkapryszony dzieciak? Skuliłem się, kiedy wibracje od framugi rozeszły się po powierzchni podłogi.

- Proszę, proszę. - znacznie młodszy głos rozbrzmiał w pomieszczeniu - Wydawałoby się taki odważny, a teraz leży jak ten pies. Brudny, obrzydliwy. - słyszałem splunięcie tuż przy moim policzku - Wstawaj.

Odruchowo wykonałem polecenie, przecież nie chciałem być ukarany... A jednak. Cios pięści powalił mnie na dół w mgnieniu oka. Mężczyzna roześmiał się, aż mną wstrząsnęło.

- No co jeeeest? Dalej, dalej ! Wstawaj !

Błagam... Dlaczego?

Zebrałem resztkę energii, zamierzając się podnieść, lecz już na samym początku dostałem po łbie.

- Geez, jesteś debilem. Dlaczego cię wziął?! Żałosne. Będziesz tylko zawadzać, nie rozumiem! Nie jesteś nikim ważnym.

No tak... To już słyszałem. Po co mi to powtarzać? A zresztą. Mniejsza z tym. Nie podniosę się, po co? Skoro ma już mnie katować, niech to robi bez mojego udziału. Poza tym... Miałem słuchać tylko Ryunosuke, tak? No i... Haha... Jeśli mam być szczery, nie wiem czy mam nogi, czy może już nie...

Czarnooki przygryzł rozwścieczony wargę i kopnął mnie w czoło, rozłupując drugą skroń.

- Szmata.

。 花 。 花 。 花 。

- Co ci mówiłem? Halo!

Jakieś echo rozbrzmiewało w moim umyśle, dlatego nie do końca wiedziałem co się dzieje. 'Szmata'. To chyba zabolało bardziej niż fizyczne katusze. Uśmiechnąłem się połową warg, ponieważ reszty nie czułem, były napuchnięte. Ktoś chyba mną potrząsa? Oh nie, chyba za łatwo odlatuję? Hahaha, zabawne uczucie, zupełnie jakbym odpływał w jakieś obłoki albo co...

- Trzeba było słuchać tylko mnie. Jak zdechniesz, podziękuj tylko i wyłącznie sobie.

Mój... Hahaha! Właściciel chyba mi zagroził. Ojojoooj, w tym momencie dogłębnie się tym przejąłem. Już mi wszystko jedno. Może to i lepiej? Nie byłem dobrym synem, uczniem, ani przyjacielem. W końcu to przeze mnie cierpiał, dlatego jakim prawem mam żyć? Zakopcie mnie pod ziemię, o nic więcej nie proszę.

Chociaż... Jeśli miałbym już kaprysić, zażyczyłbym sobie pochówku w jakimś brzozowym lasku, wśród innych, nie chciałbym być sam...

- Sang, mimo wszystko przesadziłeś. - mruknął brunet, kierując się do wyjścia.

- Niech cię szlag. Jak nie przeżyjesz, będziesz się męczył jeszcze bardziej! Same z tobą problemy. Pierdolony dzieciak.

。 花 。 花 。 花 。

Minęły... Nie, właściwie nie mam pojęcia, który jest dzisiaj dzień. Myślałem, że odchodzę... Jednak grubo się pomyliłem. Polali mi czymś rany, zakleili, po czym na siłę, jak w świnię hodowlaną pakowali jedzenie. I tak zleciał jakiś czas. Teraz siedziałem przywiązany do niewygodnego krzesła - strasznie wbijało mi się w pośladki. Wolałem nic nie mówić, ponieważ moje usta były z każdej strony popękane, ale czułem na sobie światło. Po co? Przecież mam zaklejone oczy. Boże, jak ja bym chciał ich użyć... Dostaję szału słysząc dziwne dźwięki, nawet najmniejszy świst przyprawia mnie o zawał.

- Imię.

- Hajime. - odpowiedziałem z chrypą.

- Nazwisko.

- Kasayama. 

- Komu służysz.

- Kuroi Karasu.

- Dowódca.

Wziąłem głębszy, nierówny wdech. Zwinąłem palce u stóp, zahaczając nimi o podeszwy. Zimno.. Strasznie tutaj zimno. Już... Wczoraj? A może dzisiaj? Pytał mnie o to samo... Zacząłem odpowiadać machinalnie. Chyba zaczynam rozumieć o co tu chodzi. Tenshin... Ładne imię... Hajime? Z pewnością najlepsze.

- Ryunosuke-sama...