Rozdział 3

- Co? – jęknąłem, przykładając dłoń do czoła – Nie, nie powiedziałem tak. Mówiłem, że będę czekał w gabinecie, więc gdzie ty łazisz człowieku... Nie, chodź tu.

Rozłączyłem się, mając na twarzy niezły grymas. Od dwóch miesięcy stan mojego zdrowia tylko się pogarszał. Byłem tak niewyspany, że ciskałem w każdego piorunami. Oczywiście jedynie poprzez spojrzenie. Straciłem cierpliwość do pacjentów, a w szczególności do jednego. Był mi tak obojętny już od jakiegoś czasu, że aż zaczęło mnie to przerażać. Zupełnie jak wtedy.

Skupiłem wzrok na drzwiach, stukając co jakiś czas długopisem o biurko. Moja depresja znowu się pojawiła, przez co antydepresanty zamulały mnie każdego dnia. Nic mi się nie chciało, więc średnie te leki... Ale gdyby nie to, to pewnie zachowywałbym się jak dupek i wpadał na jakieś dziwne pomysły. Tak, to mogę przynajmniej od czasu do czasu się zdrzemnąć bez większych przeszkód.

No nareszcie. Raczył się zjawić i to nawet nie aż tak spóźniony. Poniekąd przyzwyczaiłem się już, że Taemin zrobił się tutaj stałym bywalcem. I nawet było mi to już obojętne, choć czasem zdarzało się, że stawałem się podirytowany, kiedy pojawiało się głupkowate zachowanie albo męczenie mnie o to i o tamto z przeszłości. Zupełnie jakby miało to teraz jakiekolwiek znaczenie.

- Pokaż. – wyciągnąłem dłoń w stronę teczki, którą musiał świeżo otrzymać. Otworzyłem ją i ciężko westchnąłem – Czy ty w ogóle chcesz tej operacji?

- Co to w ogóle za pytanie? Nie płaciłbym za lekarza, jeśli przyszedłbym tutaj dla jaj.

- To ciekawe, zważywszy na stan twojej anemii. Zgadnij co? Nie zmienił się nic a nic, a nawet się pogorszył. Jak ty w ogóle funckjonujesz? Przecież to jest tak upierdliwe, że człowiekowi niczego nie chce się robić.

- Jakoś żyję. – wzruszył ramionami, zabierając mi wyniki – Serio bez wyleczenia tego się nie obejdzie? Zapominam brać tych pigułek noooo. Pomijając to, że są ohydne.

- Zachowuj się wreszcie jak dorosły człowiek. Nie, nie da się. Jeśli nie przyjdziesz z dobrymi wynikami, to nie masz tu czego szukać. Poważnie mówię. Nie przyjmę cię już, bo szkoda mi na to czasu.

- Zmieniłeś się Minho.

- Jak każdy. Jeśli to tyle, to do widzenia. – ciągle ktoś mi mówi, że się zmieniam albo nie zmieniam. Zdecydujcie się w końcu na coś.

Odwróciłem się do okna, by tam zacząć szukać segragatora z danymi mojego kolejnego pacjenta. Wiem, może zachowywałem się jak skurwiel, ale naprawdę nie miałem ochoty na jakiekolwiek konwersacje z Lee. Wystarczyły mi te z przeszłości, nie chcę znowu sobie tym zaśmiecać głowy. Mężczyzna spakował swoje wyniki i o dziwo wyszedł bez słowa. Naprawdę, zaskakiwał mnie ostatnio. Czyżby obojętna postawa działała na jego zachowanie? Wycisza go jakoś czy co... Wzruszyłem ramionami, przyjmując następną osobę.

Nie robiłem sobie w ogóle przerw, nie widziałem w tym najmniejszego sensu. Byłem głodny, ale nie chciało mi się jeść. Jak wrócę z pracy, czeka mnie wpychanie na siłę i mdłości spowodowane zaciśniętym żołądkiem. Stojąc na przejściu dla pieszych, odwróciłem się w prawo, spoglądając na wysoki budynek, obklejony banerami i świecącymi się reklamami. Wszędzie pełno jakichś par, czy kobiet reklamujących cudowne środki. Dajcie mi taki jeden, na zapomnienie. Z chęcią wydałbym na niego całą swoją roczną wypłatę, byleby tylko działał. Miałem dość jazd w umyśle, które nie ustępowały. Pragnąłem zająć się teraźniejszością, a nie wiecznie wracać na śmietnisko, będące przeszłością. Mówiłem Taeminowi, żeby zachowywał się jak dojrzały człowiek, podczas gdy sam jestem jak dziecko. Nie pomogły terapie, rozmowy z psychologiem. Wszystko nad czym pracowałem, runęło wraz z przybyciem Lee. Był powodem, przez który kiedyś się doszczętnie rozsypałem. I zacząłem robić to na nowo. Nieustannie zastanawiałem się co by było, gdybym w danym momencie zrobił to czy tamto albo jak potoczyłyby się wydarzenia gdybym tylko umiał uporać się z emocjami. Może miałbym poukładane życie? Nie byłbym lekarzem, tylko robił coś, co kocham? Wtedy na pewno bym wiedział, co to jest. Czuję się jak jakiś nudziarz, totalnie wyprany z emocji. Mam 26 lat, a tak naprawdę nadal nie mam zielonego pojęcia kim jestem i dokąd zmierzam w swoim życiu. Czasem miałbym ochotę zniknąć, ale nawet tego mi się nie chce zrobić. Żyję bo żyję. Nawet nie patrzę przez ostatnie tygodnie co jem.

Westchnąwszy, wszedłem do mieszkania, zamykając za sobą drzwi. Zleciałem twarzą na łóżko, słysząc wibracje w telefonie. No tak, zawsze jak wracałem i wi-fi się załączało, mój aparat był bombardowany przez wszystkie aplikacje. Położyłem się na plecach, zadzierając jedną nogę na oparcie kanapy. Zacząłem przewijać palcem cały panel powiadomień, aż mnie zatkało. Dostałem informację, że jest organizowany zjazd absolwentów mojego rocznika... Szybko dotarłem do komentarzy moich rówieśników, widząc tam tylko jeden godny uwagi. Mojego hyunga. Przełknąłem ślinę, patrząc na jego zdjęcie. Przypominał siebie, jednak zmienił się i to znacznie. Jakoś nigdy nie wpadłem na to, by poszukać gdzieś jego profilu i dowiedzieć się co u niego. Przeszłość zostawiłem za sobą. Do czasu.

Mimowolnie czułem, jak moje ręce zaczynają lekko drżeć, a serce rozpoczyna swój szalony bieg. Boże, będzie tam... Mam iść? Sam nie wiem, bez sensu... Ale jednak, jeśli mógłbym go ujrzeć i spytać co u niego... To chyba nie byłoby złe? Może dowiem się, że wcale mi już nie zależy i to było kiedyś, a tylko sobie to wmawiałem? Jak ja bym chciał, żeby tak się właśnie stało. Żebym mógł ruszyć dalej, bo pewnie tylko ja odstaję od reszty. Pójdę, muszę. Takiej okazji pewnie już nie będzie, więc...

~ 2 민~

Wewnętrznie przerażony, a zewnętrznie obojętny, stałem przy jednym ze stolików w jakimś pubie. Nie wiem jak tu trafiłem, ani czemu przyszedłem, ale miałem takiego stresa, jak wtedy, gdy chciałem wyznać hyungowi uczucia. Dowiedziałem się dokładnie co i jak z tym zjazdem, no i pojawiłem się tu. Po jaką cholerę ja to zrobiłem?! Powinienem skupić się na robocie i swoim życiu. A nie, chwila... Ja nie mam swojego życia.

Przełknąłem ślinę, zbliżając się do moich koleżanek z liceum. Przywitałem się lekkim uśmiechem, widząc zaskoczony wzrok. Po chwili moje nazwisko zostało wykrzyczane. Dziewczyny zaczęły się mną zachwycać, bo nie spodziewały się, że tak ‘wyrosnę’. Porozmawiałem z nimi sekundkę, co pozwoliło mi się uspokoić. Oczywiście, kiedy kątem oka ujrzałem bruneta, coś mnie ukłuło między żebrami, a puls znacznie przyspieszył. Boże... Chcę mieć to już za sobą. Ale jest tu, na żywo, po dziesięciu latach... Nie wierzę, to po prostu jakieś jaja. Nie mogłem tu przyjść, nie odważyłbym się... Natychmiast odwróciłem głowę, mówiąc kobietkom, że muszę się napić. Uciekłem więc do lady, zamawiając coś z ekstra dawką kostek lodu. No, to by było na tyle. Przecież nie podejdę do niego i nie powiem ‘No siema hyung, jak tam życie? Nadal przeżywam nasze czasy z liceum’, yay!

- Hej, Minho?

Usłyszawszy głos za swoimi plecami, cały się spiąłem. Bardzo wolno odwróciłem głowę w kierunku przyszłego rozmówcy. Matko. Boska. Hahaha, ktoś sobie żartuje, tak? Akurat jak poszedłem coś zamówić, to podążył za mną? Dobre, dobre! Uśmiechnąłem się nieco krzywo, bo moje ciało zaczęło się denerwować i pocić. Kiwnąłem lekko głową, bo jakoś zabrakło mi języka w buzi. Sam już nie do końca wiedziałem, czego tak naprawdę się boję.

- Tak myślałem, że to ty. Jaaacie, ale się zmieniłeś. – mężczyzna usiadł sobie przy mnie jak gdyby nigdy nic, zamawiając sobie drinka – Co u ciebie?

- W sumie nic ciekawego... – odpowiedziałem z chwilową pauzą, bo bałem się, że już mogłem się wygadać, co do niego kiedyś czułem. Wbiłem wzrok w lód, którym bujałem na lewo i prawo, bo ten sok tak dogłębnie mnie zainteresował.

- Cały Minho. – zaśmiał się, a mnie przeszyła kolejna fala, dość nieprzyjemnych dreszczy.

Okej, jest dziwnie. Spodziewałem się... Na co właściwie liczyłem? Że porozmawiam z nim i poczuję fajerwerki? Zbyt dużo się wydarzyło, żebym mógł od tak żywić do niego nadal szczeniacką miłość. Byłem w tym momencie zagubiony, bo sam nie miałem pojęcia jak interpretować swoje emocje. Chciałem go zobaczyć, a teraz mam ochotę zakończyć tę rozmowę jak najszybciej i biec szpagatami do domu. Jakoś jego ton wprawiał mnie w średni humor. Zupełnie, jakby go udawał i na siłę starał się być miły. Co jest Minho, tego przecież chciałeś...

- Dlaczego? Bo moje życie zawsze było nudne? – uniosłem brew, gryząc się wewnętrznie w język. Czemu mój ton zrobił się jakiś cierpki?!

- Nie... Nieważne. – machnął ręką, upijając łyk cieczy – Pamiętasz Yun? Nie uwierzyłbyś, jak się zmieniła. Po ukończeniu liceum, jej styl stał się bardziej stonowany i wiesz co? Nadal mi się to podobało. – zaśmiał się – Tak więc zostaliśmy małżeństwem. Dasz wiarę?

Zacisnąłem wargi, uporczywie wpatrując się w szklankę. No pewnie, że pamiętam tę lalę. I super, gratuluję! Że sobie ułożyliście życie, yhym. Po prostu wyborna wiadomość, takiej mi właśnie było trzeba. Eh Minho, po kiego grzyba tu przychodziłeś...

- A ty? Masz kogoś? Pewnie nie możesz się opędzić od kobiet. – brunet nie miał pojęcia, co działo się w moich myślach, dlatego też nawijał, jakbyśmy byli starymi kumplami gadającymi ze sobą codziennie od czasów szkoły.

- Taaa, całe tłumy. Czasem w weekendy nie wiem którą wybrać, bo wszystkie piękne mnie zaczepiają.

- O proszę Minho, jak się wyrobiłeś...

Zaśmiałem się pod nosem najpierw cicho, przykładając kostki dłoni do czoła, po czym roześmiałem się, aczkolwiek na pewno nie ze szczęścia. Złapałem się za brzuch, ledwo się uspokajając.

- Zawsze byłeś głupi. – mruknąłem, przełykając odrobinę soku.

- Proszę? – zamrugał zaskoczony, nie bardzo rozumiejąc co się właśnie wydarzyło.

- Nieważne. – wysunąłem odrobinę język, przyciskając go lekko górnymi zębami.

- Zmieniłeś się. – znowu to słyszę...

- No i?

Sam nie wiedziałem czemu jestem dla niego taki oschły. Nasza znajomość rozpłynęła się sama, także niczego mi nie zrobił. Zabawne, bo naprawdę nie czułem w tej chwili czegokolwiek do tego człowieka, poza jakimś niesmakiem i niechęcią. Wszystko było niby okej. Spotkałem swojego hyunga, możemy sobie porozmawiać, ale szczerze? Jakoś nie mam ochoty. Zdumiewało mnie moje zachowanie. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że tak by się mogło potoczyć.

- W sumie to nic. – brunet podrapał się po głowie, milcząc jakiś czas – Spotkałem ostatnio na mieście Ji i myślałem, że spawiuję. Kumasz, że szedł z jakimś facetem i pożegnał się z nim, całując się publicznie?

Poczułem, jakby ktoś wystrzelił mi kulę z armaty prosto w żebra. Zabolało mnie to co powiedział, a przed oczami stanęło mi liceum, gdzie chciałem się przyznać, że jestem gejem i szaleję za nim. Boże, jak dobrze, że tego nie zrobiłem. Musiałbym patrzeć na obrzydzoną twarz, którą tak bardzo wtedy kochałem... Zagotowało się we mnie, dlatego też zacisnąłem palce na szklance i pierwszy raz od początku naszej pogawędki, spojrzałem prosto w jego oczy przeszywającym wzrokiem.

- I co z tego? Normalna sprawa.

- Normalna? – prychnął, zupełnie jakbym wypalił coś niedorzecznego – Minho, to faceci.

- Jeszcze nie zgłupiałem, ani nie jestem głuchy, więc wiem co do mnie powiedziałeś. Faceci. No i? Co to zmienia? Jak są szczęśliwi, to chwała im.

- Oszalałeś? Mamy coś takiego tolerować?

- Mamy?

- No my, społeczeństwo.

- Wiesz co, sądziłem, że jednak coś sobą zawsze prezentowałeś. Teraz widzę, jak bardzo aktorzyłeś. – odrzekłem mu z niesmakiem, bo naprawdę nie przypominał dawnego siebie.

- Na pewno nie prezentuję pedalstwa.

- Nie sposób nie zauważyć. Dobra. – podniosłem się, robiąc rękoma w powietrzu kilka przeczących znaków – Całe szczęście, że nasz kontakt się zakończył. W końcu co za frajda mieć przyjaciela pedała, co? Wal się. – warknąłem pod nosem i całkowicie wkurwiony wyszedłem z tej super imprezy.

Co to było? Co to kurwa było?! Ten człowiek na pewno nie przypominał tego, któremu serce bym oddał. Nie dość, że zranił mnie wspominając o tamtej Yun, to jeszcze jest pieprzonym homofobem. Lepiej być nie mogło, żeby mnie dobić. Kopnąłem kamień, idąc pospiesznym krokiem do samochodu. Nie wierzę, w kogo byłem wpatrzony. To do mnie po prostu nie dociera. Mam taki niesmak, że aż brak mi komentarza na to, czego się dowiedziałem. Jak cała przeszłość została przekreślona przez tego mężczyznę. Byłem wściekły, a jednocześnie odczuwałem ulgę, że nie zrobiłem tego wtedy. Chyba bym się nie podniósł, kiedy wyśmiewałby moją orientację.

Boże, jak dobrze, że tego nie zrobiłem....

Odetchnąłem, kiedy usiadłem za kółkiem. Opuściłem głowę, czując jak kasztanowe pasma włosów spadają mi trochę na policzki. Zmieszanie zdominowało mój aktualny stan. Wszystko się rozwiązało, a jednocześnie boli. Zawsze już tak będzie? Będę sam...? Nie wiem czy zdobędę się na kolejne zaufanie i obdarzenie kogoś miłością. Na razie jestem do tego zdystansowany. Szok... W kim ja się zakochałem. Może paradoksalnie dzięki Taeminowi oszczędziłem sobie autodestrukcji? Co nie zmienia faktu, że ten również się ze mnie nabijał, dla czystej zabawy. Także i tak i tak, nie chcę znać ani jednego, ani drugiego. Niech znikną z mojego życia i zostawią mnie w spokoju. Choć gdyby wtedy nie przyszedł z blondyną...

Ruszyłem z parkingu, chcąc już zakopać się pod kołdrą i nigdy z niej nie wychodzić. Moje serce było teraz podzielone na dwie części. Jedna cieszyła się, że poznała prawdę i niczego nie żałuje, natomiast druga czuła się zdradzona, porzucona i upokorzona. W swoim marnym życiu tylko jednego chciałem - być z hyungiem. Pewnie przez to, od ostatnich miesięcy wiecznie o tym myślałem. To było coś miłego, innego, mojego... Odbiegającego od sztywnego trybu życia moich rodziców, który mi wpoili. Miałem coś wyjątkowego, co trzymało mnie przy zdrowych zmysłach i walką z chorobą. Teraz...  Teraz nie mam nic. Lekko mi, a jednocześnie ciężko. Jestem naprawdę skołowany i nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Wiem jedno – z pewnością nie jestem sobą. W moim umyśle panuje istny chaos.

Wyrwano mi cząstkę, która przedstawiała namiastkę czegoś żywego. Pozostała skorupa, którą jedynie mogę wykorzystać jako schronienie. Na razie muszę jakoś przetrwać kolejny dzień... Bo to, co się stało dzisiejszego, przebiło moje najczarniejsze scenariusze. Mój hyung, moja dawna miłość, moje wszystko... Okazał się po prostu ostatnim chamem i prostakiem.