ROZDZIAŁ 8

TAEMIN 태민 - 'Press Your Number' Performance Video Ver.1

。 花 。 花 。 花 。

Przystanąłem przy niewielkim stoliku, na którym była trzymana broń i inne narzędzia zbrodni, o których przeciętny obywatel bałby się nawet pomyśleć. Dla mnie był to już codzienny widok, który ani nie straszył, ani nie wywierał na mnie jakiegokolwiek wrażenia. Westchnąłem, przewiązując bandaż przez nadgarstek, związując jego końce tuż pod łokciem. Nie byłem mistrzem w opatrywaniu ran, ale zdecydowanie wystarczyło to co zrobiłem, by nie czuć piekącej, rozdrażnionej skóry pod ubraniem.

Już jakiś czas temu przestałem liczyć miesiące, dni czy nawet godziny. Nie interesowało mnie co i kiedy się wydarzy. Żyłem z dnia na dzień, szkoląc się najpilniej i najciężej jak tylko mogłem. Kiedy wielokrotnie wypluwałem płuca i myślałem, że to granica mojego limitu, przypominałem sobie twarz siostry oraz to, dlaczego tak bardzo chcę się stąd wydostać. Miałem jasno postawiony cel, który pozwalał mi na przetrwanie, a także poniekąd emocjonalne zobojętnienie. Fizycznie uodporniłem się na ból, który już nie dominował nad moim świadomym zachowaniem. Ostatnio na zewnątrz pojawiły się sterty kolorowych, choć gdzieniegdzie przegniłych liści. To dało mi do zrozumienia, że niedługo przyjdzie zima, a ja dobrze spożytkowałem czas, bo nie czułem się tak słaby jak na początku. Nawet Ryunosuke-sama przyznał, że chyba w końcu zrozumiałem kim teraz jestem i komu będę służył. Nie myślę już o przeszłości. Codziennie zaprząta mi wszystkie myśli przyszłość, a także to, do czego będę zobowiązany. 

Przewiązałem skórzany pasek przez obwód bioder, po czym schowałem dwa pistolety po przeciwnych stronach. Nałożyłem na siebie granatową kamizelkę, natomiast na dłonie naciągnąłem skórzane, smoliste rękawiczki. Odgarnąłem swoje włosy, zarzuciłem plecak na grzbiet, po czym upewniłem się, że przy kostkach mam swoją standardową ostatnią linię obrony - czyli dwa małe noże. Pokręciłem szyją, aby usłyszeć strzelanie kręgów. Odwróciłem się, patrząc z obojętną miną na mojego partnera, czyli Sanga.

- Pamiętaj tylko. Ja wszystko robię, a ty ubezpieczasz mój tył. Jak powiem inaczej, to robisz bez żadnego zawahania albo oboje zdechniemy. - mruknął, wpatrując się we mnie z tym swoim słynnym niesmakiem.

- Ile razy będziesz to jeszcze powtarzał? Nie mam zaników pamięci.

- Lepiej się zamknij, zanim cię utłukę.

- Tak, tak...

Machnąłem ręką, kierując się pewnym krokiem do wyjścia. Nie minęły nawet trzy sekundy, kiedy mroźne, nocne powietrze wleciało do moich nozdrzy, a na moich ustach zawitał dość szeroki uśmiech. Co prawda byłem wiele razy brany w teren na różnego rodzaju testy sprawnościowe, czyli biegnij albo umieraj. Jednak stęskniłem się za przerażającą ciszą i tym, że Ryunosuke-sama nie stoi mi nad głową gotowy wpakować niejedną kulkę w łeb. Usłyszałem, jak pod podeszwami chrzęści szczodrze usypany żwir. Nie mam pojęcia co mnie dzisiaj czeka, ale w sumie zginę czy nie - gorzej nie będzie. Tyle już przeszedłem, prawie rok tu jestem... Naprawdę myślę, że w wielu przypadkach śmierć byłaby dużo lepsza, niż niekończące się bezduszne katusze, obdzierające cię z ostatnich okruchów człowieczeństwa. Nawet nie wiem w którym momencie zacząłem myśleć o moim oprawcy jak o panu, a także kiedy pogodziłem się z faktem, że jestem dla niego małym, nic nie znaczącym robaczkiem, a ściślej mówiąc - zwierzątkiem. Na swój chory sposób, cieszyłem się, gdy po treningach widziałem nawet najmniejsze zadowolenie na jego twarzy, a nie wieczne bicie i poniżanie mnie. Nie zliczę blizn na mojej niegdyś aksamitnej, gładkiej skórze. Zresztą, czy to jest ważne?

Podniosłem swój wzrok, by zacząć się przyglądać przepięknej pełni, która wręcz hipnotyzowała swoją tajemniczą aurą.  Przymknąłem lekko powieki, kiedy chłodne powietrze przyjemnie owiało mi gardło. Nie pamiętam już dnia, w którym mogłem sobie pozwolić na taki chwilowy przywilej.

- Wsiadaj, a nie się gapisz w ten durny księżyc. - brunet złapał mnie za kaptur bluzy i wrzucił do samochodu, zamykając mnie w stojącym powietrzu.

。 花 。 花 。 花 。

Prawie mi się przysnęło, ale oczywiście uprzejmy Sang wywalił mnie z samochodu jak najbardziej śmierdzące gówno. W sumie to już przywykłem, więc pospiesznie poprawiłem plecak i schyliłem się obok za drzewem, czekając na jego polecenia. Kazał mi podążać za sobą i nie spowodować żadnego hałasu, który mógłby wydać się podejrzliwy i spisać nas na pewną śmierć. W sumie to skradaliśmy się tak dobry kwadrans, wspinając po jakichś ruinach biednego hotelu. Z tego co łaskawie mi powiedzieli, mieliśmy dzisiaj przechwycić dość sporą ilość narkotyków, za które cała Mafia mogła się spokojnie utrzymać, sprzedając je oczywiście po większej cenie u zaufanych dilerów. Debile, tak narażają swoje życie za takie gówno. Chociaż... Jakby spojrzeć na to z innej strony, może jest o wiele więcej takich biednych, zagubionych dusz jak ja, które muszą wykonywać polecenia. Pokręciłem z uśmiechem głową, nie mogąc się nadziwić swojej głupocie. Skradam się po terytorium mafii i rozmyślam sobie o innych chłopaczkach, no nie ma co. Skupienie stuprocentowe.

Sang wystawił do mnie rękę, bym się zatrzymał i czekał na jego dalszy sygnał. Sam zeskoczył ze ścianki, przebijając czyjąś tętnicę szyjną. Ups... Usłyszałem trzask szkła na lewo od nas, a zanim zdążyłem to jakoś w głowie sklecić w całość, dziwny typek już leciał na ziemię, tworząc wokół siebie krwiste bajorko. Dostając jasny sygnał, zacząłem podchodzić do Sanga, który raz dwa rozprawił się z wieloma zbirami. Choć w tym momencie, to chyba my byliśmy tymi, których powinienem tak nazywać. Nim się zorientowałem, ten szaleniec wymordował wszystkich, zostawiając szefuńcia na deser. 

- Chodź tu jeleniu. - mruknął do mnie cały podirytowany, że kazałem mu czekać - Ja zabiorę ten cały syf, a ty weź go sprzątnij. Byle szybko, bo nie mamy całej nocy, niedługo słońce wzejdzie, a wtedy nie chciałbyś tutaj zastać ich koleżków. O nie, czekaj, to by była dość fajna opcja! - posłał mi szeroki, złośliwy uśmieszek, po czym zawinął się w poszukiwaniu towaru.

Spojrzałem na mężczyznę w podeszłym wieku, który w sumie mógłby być moim ojcem. Gdyby mój handlował sobie takimi towarami, to może poszedłbym w jego ślady! A tak? Jakieś nudne siedzenie za biurkiem, co to jest. Pokiwałem głową, przeładowując broń. Koleś nawet nic nie mówił, wiedział co go czeka. Ciepło uderzyło mi do skroni, natomiast powietrze zadrapało w moje nozdrza i gardło. Trenowałem jak zabijać, ćwiczyłem i ćwiczyłem, ale nigdy nie zrobiłem tego na żywym człowieku. Szczególnie takim, którego w ogóle nie znałem. Nie wiem co gorsze... Wiedzieć za co kogo zabijasz, bo znasz go dość dobrze, czy może jednak sprzątnąć jakiegoś randoma i wmawiać sobie, że takie coś w ogóle nie zaszło. Przełknąłem ślinę, w sumie mając w sobie nutkę zawahania. To wszystko. Czułem lekką ekscytację, coś w rodzaju adrenaliny, ale tej bardziej pozytywnej. Nie odczuwałem żadnego strachu, po prostu jakoś tak.. Stałem z lufą wymierzoną w jego czoło i nie mogłem pociągnąć za spust. Moje serce zaczęło szybciej bić, bo nie mogło się chyba doczekać cóż takiego zrobię. Choć to już było znane od początku. Pewnie Ryunosuke-sama to wymyślił, żebym poćwiczył sobie na jakimś słabiaku.

Przymknąłem jedno oko, starając się wypośrodkować swój wyimaginowany celownik. Jak odwalić robotę, to już w pełni dobrze, żeby nie było, że za coś zostanę wychłostany. Czułem jak powietrze, które wciągałem nosem przyjemnie odświeża moją całą klatkę piersiową, dostarczając do mózgu większej ekscytacji. Czy to chore, że na swój sposób cieszę się, że to nie ja jestem na miejscu tego kolesia? Jego życie zależy w tej chwili ode mnie. To ja go pozbawię ostatniego oddechu. Jestem w tej chwili jego panem jak i oprawcą... Co za chore, wspaniałe uczucie... Uśmiechnąłem się ledwo widocznie prawym kącikiem ust, przy czym mój palec powoli zmierzał do wykonania wyroku. Serce nawalało mi już intensywnie, a ja sam czułem jak ulatuje ze mnie gorąc.

W jednej chwili przestrzeń wokół mnie, a tym staruchem, została przedarta przez strzał, lecz nie mój. Poczułem jak w udo wdziera mi się kula, rozrywając grubą warstwę mięśni. Zacisnąłem zęby i wściekły zacisnąłem palec, patrząc na dziurę w czole mężczyzny. No zajebiście. Zirytowany opuściłem broń, widząc jak Sang dobija cwaniaczka, który postrzelił mnie w nogę. Wypuściłem niespiesznie powietrze poprzez usta, delektując się ta chwilą, w której to nie ja leżałem jak ten śmieć na ziemi. Zostałem już zniszczony, gdyż sprawiło mi to wielką satysfakcję. Cieszyłem się jak z najlepszego trofeum. Całe wahanie się czy lekki stres rozpłynęły się w powietrzu. Stoję tu, oddycham, czuję przyjemne ciepło od wewnątrz, chłód od zewnątrz... Tak, to z pewnością nowy start... Wiem, że będę silniejszy, że dam radę... Wydostanę się stąd, zamorduję wszystkich i ucieknę. Nikogo nie oszczędzę, każdy jeden, który mnie krzywdził - zginie. Z moich rąk, nie od kulki. Z sadystyczną przyjemnością będę każdego torturował i patrzył, jak ciało wije się z bólu.

Jestem Hajime, jestem zabójcą, jestem... Jestem jednym z nich. Przewyższę wszystkich.

- No brawo słodziaczku, szkoda, że nasz uprzejmy przyjaciel przypadkiem nie wcelował Ci w czółko. - chłopak nogą odgarnął ciało starszego mężczyzny i zagwizdał cicho - No nieźle, widzę, żeś nieźle trenował na strzelnicy. No no.

- Mam to uznać za komplement od wspaniałego Sanga? - uniosłem dość wysoko brew, obwiązując sobie ranę, by się nie wykrwawić.

- Chyba śnisz. Wolałbym zginąć, niż bezpośrednio cię skomplementować. Ja bez dwóch zdań wykonałbym to lepiej, gdzie nie lałoby się ze mnie jak ze świni.

- Nie wątpię. - mruknąłem, będąc już przyzwyczajony do jego sarkastycznego podejścia i wiecznego wbijania mi.

- Bierz tę walizę i zmywamy się stąd, zanim zaplamisz cały samochód.

Wziąłem od niego niewielki tobołek, po czym ruszyliśmy do czarnego wozu. Uśmiechnąłem się pod nosem, powstrzymując od śmiania. Nie wierzę, zabiłem człowieka! I jestem tak z siebie dumny, jak nigdy. W końcu coś mi się udało, z czegoś czerpię przeogromną satysfakcję... To będzie dla mnie nowy początek. Posmakowałem tego raz i chcę jeszcze więcej, nie kończąc tylko na jednym.

Przygryzłem swoją wargę, szczerząc się jak największy psychol.

Wszystkie zbiry i mordercy. Szykujcie się, bo przybywam.