Rozdział 4

Wywróciłem oczami, kiedy kolejny raz w ciągu kilku dni stanąłem przed lustrem i patrzyłem na swoje odbicie. Trzeba wziąć się w garść. Ostatnie dni spędziłem na ponownym rozmyślaniu. Przywoływałem niechciane myśli, by je przegryźć i raz na zawsze pogodzić się z tym wszystkim i zrozumieć, że hyung kiedyś był facetem marzeń, a teraz jest zwyczajną świnią, więc dobrze wyszło. W głowie również postanowiłem nie wyżywać się tak na Taeminie ani nie dawać się prowokować. Co będzie to będzie, ale muszę zacząć zachowywać się racjonalnie, bo irytuje mnie już mój chaos w myślach, jak i działaniu. Posklejam się do kupy i będę mógł na nowo żyć sobie w spokoju, jakoś znosząc to, że nie mam wielkich planów ani żadnego celu. Tymczasowo odstawiłem leki, chcąc sobie poradzić siłą woli i wysiłkiem fizycznym.

Uśmiechnąłem się kącikiem do swojego drugiego ja, patrzącego prosto w moje tęczówki, po czym przeczesałem kosmyki, modelując je niechlujnie za pomocą gumy. Zręcznie ogoliłem twarz, naciągnąłem na siebie białą koszulkę, a na nią dżinsową katanę, dopełniając to spodniami będącymi w tym samym odcieniu co kurtka. No, teraz mogę wyjść. Jeszcze tylko parę razy się wyspać, nałożyć jakieś plastry jak mi się zachce i sińce powinny trochę ustąpić. Nie będę ćpunem, jej... Pokiwałem głową, wydostając się po jakimś czasie z mieszkania. Czułem dzisiaj wyjątkowo dużą ilośc siły i mam nadzieję, że nic mnie z tego nie wytrąci. Choć znając życie i jego przewrotność w stosunku do mnie, mogłem spodziewać się dosłownie wszystkiego.

Cały dzień w pracy ludzie się za mną oglądali, więc w pewnym momencie poszedłem do lustra i obejrzałem się od stóp do głów, by upewnić się, że nie mam nigdzie dziury czy jakiejś dziwnej plamy na twarzy. Pod koniec dnia, kiedy na dworzu było już ciemno, zacząłem się powoli szykować. Spojrzałem na okno, które całe było ochlapane nawarstwiającymi się kroplami deszczu. Przekręciłem łepetynę w prawo, podziwiając zacieki tworzące się na szkle. Odkąd pamiętam lubiłem jesień, bo było w niej coś kojącego. Większość ludzi uważała tę porę roku za smutną i gnuśną, bo nikomu nie chciało się nic robić, gdy wiecznie lało. Ja tam zawsze lubiłem deszcz, wydawał się oczyszczający i taki jakiś... Sam nie wiem, po prostu dobrze się w nim czułem. Dość energicznie złapałem za ciemną kurtkę, a parasol zacisnąłem w dłoniach. Wychodzę stąd. Nie powiem, żeby to był jakiś gorszy dzień, ale miałem ochotę odpocząć i zregenerować ciało jak i umysł.

Przechodząc przez automatyczne, szklane drzwi,  zostałem zatrzymany przez dłoń zaciskającą się lekko na moim ramieniu. Uniosłem brew, patrząc na blondyna, który chyba uwielbiał mi robić nadgodziny albo też wyrabiać sobie jakieś normy w dręczeniu mnie. O dziwo byłem póki co spokojny, tak więc przystanąłem, by wysłuchać co ciekawego ma mi do powiedzenia.

- Hej? – przywitał się pytaniem, jakby nie dowierzał, że na mojej twarzy nie widnieje żaden grymas związany z patrzeniem na niego – Skończyłeś już?

- Jak widać, właśnie wychodzę z pracy? – wzruszyłem ramionami, zerkając sobie na lekkie opady atmosferyczne.

- Masz chwilę? Wiem, że pogoda jest nie ten... No i skończyłeś pracę...

- Mam, o co chodzi? – przerwałem mu, bo naprawdę nie interesowało mnie co tam sobie wymyśli. Chce porozmawiać? Okej, nie będę dzisiaj robił problemu.

- O... okej, to chodźmy gdzieś czy coś, nie będziemy stali pod szpitalem nie?

- W sumie nie musimy nigdzie iść, możemy po prostu przejść się do ławeczki, nie powinniśmy zmoknąć.

Rozłożyłem szkarłatną parasolkę, przenosząc ją nad nasze głowy. No i co on się tak dziwi? Jest podejrzanie spokojny, nie podoba mi się to. Właśnie takie zachowanie sprawia, że spodziewam się z jego strony jakiejś tykającej bomby. Juz nie chce mi się nawet roztrząsać, skąd wziął mój grafik, chociaż mogłem się domyślić, że od rodziców. Nikt inny nie mógłby go w taki łatwy sposób upowszechnić. W milczeniu szliśmy pod osłoną mojego parasola w stronę drzew, pod którymi kryła się metalowa ławeczka, mająca jedynie drewniane siedzenia. Zwinąłem wilgotny materiał w prostą linię, przystawiając rączkę przedmiotu do wystającej części siedzenia. Taemin od razu klapnął sobie po lewej stronie ławki, odwracając się przodem w moją stronę. Bez pośpiechu przygotowałem się do rozmowy, poprawiając sobie przy tym włosy. Spojrzałem wprost w jego oczy, czekając na to co będzie miał mi do powiedzenia. Dawaj.

- Więc... Ogólnie nie chcę cię dzisiaj męczyć... – odetchnął ciężko, ewidentnie się denerwując. To jest zły znak Minho, baaaardzo zły znak. – Chciałem cię przeprosić za moje zachowanie w gimnazjum. Jestem z natury uszczypliwy i potrafię nie dostrzec granicy pomiędzy dobrym żartem a chamstwem.

- Nie no, chyba nie ma potrzeby roztrząsania naszych sporów ze szkoły, jak byliśmy młodzi i niedojrzali. – machnąłem ręką, bo naprawdę nie widziałem w tym najmniejszego sensu.

- Niby nie, ale i tak nie chciałbym, żeby nasz kontakt opierał się na jakimś niesmaku pozostawionym z przeszłości.

- Skąd u ciebie ta nagła zmiana? – zarzuciłem sobie nogę na kolano, wpatrując się w niego z lekkim rozbawieniem. Taemin i skrucha? To dość niespotykane, nawet jak na niego.

- No... – spojrzał na swoje kostki, które trzymał zacisnięte na kolanach. Przygryzł wargę, na co ja ściągnąłem brwi – Bo ja nie wiedziałem, że ty i... No wiesz...

- Co...? – zapowietrzyłem się, gdy uderzyła we mnie fala gorąca i szoku, że on wie... Skąd on wie?!

- No ty i twój hyung... Ja naprawdę niczego nie wiedziałem, nie dawałeś nic po sobie poznać, choć jakby zastanowić się nad wieloma sytuacjami, wszystko by pasowało...

- Skąd to wiesz? – zacisnąłem palce w pięść, starając się nie panikować, ale miałem ochotę uciec i nie wracać już nigdy więcej do tego świata. Skąd on do cholery o tym wie?!

- Ale spokojnie, ja nic do tego nie mam! Po prostu mi głupio, że ci dowalałem i w sumie już teraz wiem, skąd ta niechęć... I nasze spięcia...

- Skąd to wiesz. – powtórzyłem, by nie wymijał mojego pytania.

- Jak wychodziłem z łazienki w pubie, zobaczyłem was i z czystej ciekawości jak się dogadujecie, podsłuchałem... – przyznał się prawie, że szeptem, więc musiałem się nieźle nachylić, by cokolwiek wyłapać. On natomiast podniósł nieco wzrok i zerknął na mnie z autentycznym przejęciem. Ale co z tego?! On wie... A... A jak on wie, to inni... też?

- Nie no nie wytrzymam... – podniosłem się, łapiąc dłońmi za głowę – Dlaczego znowu się wpieprzasz w moje życie! – warknąłem, spoglądając na niego niczym kat na swoją ofiarę, tuż przed zarżnięciem. No, to by było na tyle z mojego pozytywnego nastawienia do odpoczynku. – Specjalnie za mną łazisz, żeby sobie znaleźć sensację? Dobry, stary Choi Minho zawsze służy całym wachlarzem! A jak!

- Minho, spokojnie, to nie tak. Naprawdę nie chciałem, ale sam nie wiem czemu byłem ciekawy no! Nie sądziłem, że mógłbym coś takiego usłyszeć...

- Tak? A na co liczyłeś?

- No... Sam nie wiem! Przestań się wściekać! – zirytował się, kiedy znalazł się w potrzasku, a doskonale wiedział, że zrobił źle.

- Jak mam się nie wściekać?! Wystarczyło mi, że przypomniałem sobie to wszystko! I magicznym sposobem, znowu pojawiasz się ty. Zawsze o czasie i w idealnym miejscu. Przypadek?!

- Przypadek. Przecież za tobą nie łażę. Zresztą, co ty się tak denerwujesz! Nie mam nic przeciwko twojej orientacji i naprawdę jest mi głupio, jak cię kiedyś traktowałem. Gdybym tylko wiedział...

- To pewnie ze swojej złośliwości wygadałbyś wszystko hyungowi. – mruknąłem, dokańczając za niego wypowiedź.

- Na pewno bym tego nie zrobił. Jestem jaki jestem, ale już nie przesadzaj, okej?

- Nie okej, zejdź mi z oczu. Jak mogłem myśleć, że może dobrze się stało, że przyszedłeś z tą blondyną? – wypaliłem, niewiele myśląc nad tym co mówię. Byłem zdenerwowany, spanikowany jak i zestresowany. Emocje wzięły górę.

- Niczego nigdy nie zrobiłem specjalnie, więc przestań się tak zachowywać. Przecież gdybym wiedział co was łączyło, to bym nie zorganizował tego całego zjazdu.

Teraz to już we mnie zawrzało. Czy to właśnie Taemin Lee był pomysłodawcą na ten przewspaniały zjazd absolwentów? Nie no, zajebiiiiście, po prostu... Kopnąłem ławkę, na co blondyn podskoczył, nie spodziewając się mojej reakcji. Jestem tak wkurwiony, że mam ochotę ukręcić mu ten głupi, jasny łeb! Co on sobie myślał, że jak wszystko wie, to przyjdzie, przyzna się do winy, bo nagle trochę mu głupio i co? I ja mu wybaczę oh ah i wszystko będzie okej? Biegnę!

- Powiedz, że się przesłyszałem i to nie ty zorganizowałeś to spotkanie.

- Niestety, ale ja. Sądziłem, że to będzie dobry pomysł, aby porozmawiać sobie ze starymi znajomymi... Ale uwierz, ja też się zdziwiłem na jego zachowanie! Nigdy bym nie pomyślał, że zmieni się w takiego chama, więc dobrze się stało.

- Co się dobrze stało?! Znowu włazisz z buciorskami w moje życie i jeszcze liczysz na zakopanie toporu wojennego? Mam uśmiechnąć się i zapomnieć o latach przeżywania bólu?!

- Nie, ale mógłbyś się wziąć w garść. – mężczyzna podniósł się z ławki, by skupić swoje spojrzenie na moich ciemnych, brązowych oczach. – Przyznaję, nie miałeś lekko, ale życie toczy się dalej i trzeba jakoś to przetrwać.

- Trzeba? A po co? – westchnąłem, czując, że mam ochotę się rozpłakać z bezradności i nadmiaru odczuć – Naprawdę, nie cierpię cię. Działasz mi na nerwy. Ilekroć się do ciebie nie nastawię dobrze, pojawiasz się i wszystko rujnujesz, jak jakiś snob.

- Jesteś za bardzo skupiony na sobie, dlatego nie widzisz niczego poza czubkiem swojego nosa. – schował ręce do kieszeni – Nie dziwię się, że zostałeś tym lekarzem. Najwygodniej załatwić sobie pracę u rodziców, nie wkładając w to żadnej pracy i potem jeszcze obwiniać świat, za swoje indywidualne porażki. To żałosne, Choi. – spojrzał na mnie z wyższością, jakby naprawdę miał wiele do powiedzenia, a ja był niedojrzałym gnojkiem, który w ogóle nie znał się na życiu.

- I o tym właśnie mówię. Przychodzisz, wymądrzasz się, jakbyś był pępkiem świata i jeszcze wymagasz, żeby każdy biegał jak mu zagrasz. A nie, przepraszam, żeby każdy zachowywał się dorośle. Tak przecież uważasz. – na moje słowa Lee przewrócił oczami.

- Naprawdę Choi, ogarnij się. Nie zazdroszczę ci przeszłości, ale poza odrzuconą miłością, nie musiałeś się z niczym wysilać. Zawsze miałeś wszystko pod nosem i jeszcze masz czelność narzekać. Aż mnie niesmak bierze!

- Zamknij się wreszcie. Gówno wiesz. – podszedłem do niego i mając nierówny oddech, złapałem go za kołnierz, wykręcając trochę materiał kurtki.

-  Tak proszę państwa, to jest właśnie dojrzały Choi! – ciemnooki nie przejął się moim chwytem, tylko zmrużył oczy, patrząc się na mnie jak wilk na swoją zwierzynę i zaczął klaskać w dłonie. Warknąłem, odpychając go od siebie – Naprawdę nie stać cię na więcej? Zawsze wydawałeś mi się dojrzały, inny niż ta cała reszta i właśnie dlatego nieudolnie próbowałem nawiązać z tobą kontakt! Ale ty oczywiście zapatrzony w siebie musiałeś to widzieć jako atak, wieczny atak! Nawet wtedy, jak płakałeś w kącie i do ciebie przyszedłem, ty zadufany w sobie bucu!

- Wal się. – zagryzłem zęby, by mu nie przywalić w jego śnieżną klawiaturę, schowaną za wargami. Nie miałem nawet jak się bronić, bo ze zdenerwowania nie wiedziałem jak poprowadzić rozmowę.

- Nie dziwię się, że wybrał Yun. Nie pasowałbyś do niego, choć miałeś szansę, bo hyung wtedy zastanawiał się jak to jest być z facetem.

Po jego słowach zamarłem. Właśnie mi powiedział, że mogłem żyć z hyungiem, gdybym tylko chciał zaryzykować i nie poddawać się, wmawiając sobie jakieś ograniczenia. Zacisnąłem usta, patrząc na ziemię. Faktycznie, jestem żałosny. Nie zawalczyłem, nigdy nie przekonałem się, jak to było. Marnowałem te wszystkie lata, robiąc jak marionetka to, na co moi rodzice mieli ochotę. Potem zwalałem winę na innych. Ten blondyn ma cholerną rację... Poczułem, jak w moim gardle tworzy się wielka gula, która uciskała na tchawicę, co utrudniało mi spokojne oddychanie. Boże, to są tak prawdziwe słowa, że aż mam ochotę się rozpłakać. Jestem taki żałosny, a mam już 26 lat...

Niespodziewanie odwróciłem się na pięcie, przez co blondyn zaskoczony wyciągnął ręce z kieszeni i złapał mnie za ramię, by jakoś zatrzymać mój dziki pęd. Szarpnąłem się, chcąc zostać jak najszybciej sam. Nie rozpłaczę się przy nim drugi raz. Nieważne, że w mojej głowie wszystko się wali. Nie mogę tu zostać, nie obok niego. Zachwiałem się w tył, gdy Taemin pociągnął za moją kurtkę.

- Ostrzegam, zostaw mnie. – powiedziałem zimnym głosem, prostując się do nienagannej pozycji pionowej.

- Minho... – wyciągnął rękę, ale nie zbliżył jej do mojego ciała. Wiedział, czym by to skutkowało. Wolał nie ryzykować.

Zacząłem się oddalać, by otworzyć samochód i przejechać się do innej części miasta, w której niegdyś przesiadywałem, kiedy chciałem się nad czymś zastanowić i znaleźć sensowne rozwiązanie albo chociaż ukoić nadszarpnięte nerwy.

- Minho... – blondyn opuściwszy głowę, stał w samym środku ulewy nie zważając na to, że było dość zimno.

Moje oczy były szklane, a panika sięgała zenitu. Nie miałem przy sobie leków, które zmniejszyłyby nerwicę i stany lękowe. Musiałem sobie jakoś sam poradzić, ale nie wiedziałem jak. Całe śmieszne życie stanęło mi przed oczami. Cały ten czas się opierdalałem. Nie osiągnąłem niczego dla siebie. Nie robiłem tego, co lubię. Co naprawdę kocham w głębi serca. Spełniałem tylko polecenia albo wmawiałem sobie, że robię coś, bo takie są moje zainteresowania. Przecież ja siebie kompletnie nie znam, a najgorsze jest to, że może przy hyungu byłbym w stanie odkryć kim jestem... Spod moich powiek wypłynęły dwie strużki słonych łez, a moje zęby prawie że trzeszczały od wzajemnego napierania na siebie. Mogłem być szczęśliwy, mogłem tyle mieć... Ale wolałem się chować i uciekać, bać się życia... Boże, ile ja już go zmarnowałem... Wytarłem rękawem mokre ślady, naciskając nieźle pedał gazu. Wyjechałem na główną ulicę, pędząc jak jakiś wariat. Nie do końca zdawałem sobie sprawę, że przekraczam dozwoloną prędkość. Byłem jak mały chłopiec, który siedział w swojej bańce i bał się wykonać najmniejszy ruch. Zupełnie, jakby bańka miała się przebić, a ja byłbym skazany na bliskie spotkanie z przepaścią.

I to wszystko powiedział mi Taemin, znowu wpieprzając się w moje życie! Jestem wściekły, że kolejny raz się pojawia, a w dodatku jego słowa są cholerną prawdą. Skąd on to wszystko wie?! Nie znamy się, bo nasz kontakt to było jedynie dogryzanie sobie nawzajem albo milczenie. A on bez żadnych skrupułów wykłada mi całą prawdę prosto w twarz i jeszcze zmusza mnie do przyznania się przed nim do błędów. Niedoczekanie!

Mimo, że wycieraczki działały bardzo szybko, widoczność przy takiej prędkości z jaką jechałem, była przerażająco mała. Zakręty brałem prawie że na najwyższym biegu, nie patrząc nawet czy gdzieś stoją jacyś przechodnie. W tej chwili byłem tak spanikowany, że nie docierało do mnie, że jeżdżę w prawdziwym świecie, a nie jakiejś grze. Zbliżałem się do obrzeży miasta, gdzie lamp przy jezdni było znacznie mniej, tak więc widoczność spadła na jeszcze mniejszy stopień. Nie zważałem na czyhające niebezpieczeństwo. Liczyło się dla mnie tylko to, żeby moje emocje znalazły jakieś ujście. Nie mogłem już znieść skrajnych odczuć, które rozrywały mnie z każdej strony. Docisnąłem pedał, przez co niespodziewanie zbliżyłem się do ostrego zakrętu i nie zdążyłem wyhamować. Beżowy samochód wyleciał z jezdni, trafiając prosto na drzewo, które odepchnęło atak.

Ciemne smugi lejące się z nieba niczym wodospad, zagłuszały odgłosy wypadku. Jedynie światła, które nie uległy całkowitemu uszkodzeniu, dawały jakiś sygnał, by zainteresować się sytuacją na poboczu. Gęsta mgła pojawiła się wokół maszyny, która syczała, jakby uderzenie rzeczywiście ją zabolało.